Para Kay "golihcbaG"

Hindi ko lang alam ha, pero kung tatanungin mo ako, mas maniniwala pa ako na ang normal days mo ay kapag down ka at ang abnormal days mo ay kapag masaya. Lagi ka nalang kasing down.

Kapag binabasa ko ang blog mo, puro mga "downer" post and nakalagay--kundi man mga pictures. Napapangiti nalang ako minsan kapag nakakita ako ng post na mukha namang masaya ka nung ginawa... ibig sabihin kasi ay wala kang iniisip na problema.

Alam kong hindi mo maikwekwento lahat ng mga iniisip mo at mga prinuproblema mo.. siguradong makakaubos tayo ng isang ream.. pero tandaan mo na nandito lang ako.. nandito lang kami.. para makinig sayo.

Hindi ko sinasabing kilala na kita katulad ng pagkilala ko sa mga batchmates ko, pero masasabi ko naman na kahit papano, alam ko na ang takbo ng isip mo... magulo, makulit, bibo. At alam ko rin kung ano ang mga hinaing mo at mga naisin mo..

Sa totoo lang, itinuturing kita bilang isa sa mga pinaka-mabuti kong kaibigan. Hindi lamang isang ka-organisasyon, hindi lang isang lower batch, hindi lang isang yosi-buddy, hindi lang isang kakilala. Kaya nasasaktan ako kapag pinipilit mong i-down ang sarili mo.

Kung ako ang tatanungin, napaka-gulo mo talagang tao.. ang dami mong attempts na pataasin ang self-esteem mo (kitang-kita sa blog) pero patuloy ka paring bumabalik sa dati... Ano ba talaga? Ilang beses ba namin dapat sabihin sa iyo na hindi ka dapat madown?

Kapag napag-uusapan ka namin minsan ni Xi, hindi namin alam kung ano ba talaga ang dapat gawin sa iyo. Parang ilang beses ka na yata naming sinabihan na wag kang ma-down, pero lugmok ka parin.

Hindi ka loser. Hindi ka bobo. Hindi ka weird (minsan). Hindi ka pangit. Hindi ka mahina. Hindi ka nag-iisa.

Kung sa tingin mo na-iiwan ka na, wag kang ma down. May panahon para sa lahat--may panahon para sa iyo. Siguro hindi mo pa panahon ngayon, at siguro mayroon pang mas magandang araw para sa iyo. Pero hindi dahil parang napag-iiwanan ka na ngayon eh magpapakalumo ka nalang. Hindi ganon ang sistema.

Noong una kitang nakita, akala ko ay isa ka lang batang medyo marunong umarte pero walang ibang talent kundi magpatawa. Pero nung mas nakilala kita, nakita ko ang potensiyal mong kakayahan. Nakita ko kung ano ang kaya mong marating. Nakita ko kung sino ka talaga.

Minsan, napag-usapan ka namin ni Yan. Tuwang-tuwa daw siya sa iyo. Alam mo kung bakit? Dahil parang nakuha mo daw lahat ng mga leksyong gustong ituro ng AA. Kahit ako nagugulat kapag naririnig kitang nagbibigay ng mga komento na tunay nga namang makatotohanan.. Ibig sabihin lang niyan eh alam mo na kung ano ba talaga itong organisasyon natin.

Marahil, hindi mo alam na marami sa amin ang nakakapansin na ang oras kung kailan pinaka-"madunong" ka ay kapag nagpapaka-seryoso ka. Para kasing isang napaka-mature na member ang nagsasalita. Iyan ba ang isang napag-iiwanan?

Isipin mo, ikumpara mo. Sa tingin mo ba ay wala ka pang nararating ngayon mula sa pagiging Denver mo dati? Siguro hindi mo makokonsidera na malaking mga achievements ang mga nagawa mo... pero hindi mo rin pwedeng sabihin na walang kwenta.

Mahal ka namin at alam namin ang tunay mong potensiyal. Wag kang mag-aatubiling humingi ng tulong. Hindi ka loser, wag mong isipin yan.

Lahat ng bagay ay may panahon. Maghintay ka lang...

... yosi muna tayo.

Ride Home Poetry No. 4

He looked
Not once nor trice
And I saw me in his eyes

He walked,
Not fast nor slow
But faster than mine

I gazed
He did not
He just looked back

I chased him
I then got close
I then walked past
But he didn't chase me back

I walked
Faster than him
He didn't keep up

I climbed
A long flight above
He just kept walking

I stopped
I caught my breath
I enter
The train starts to run

I think
Of how it would have been
If he only knew me
And tried to love me back

Or maybe just tried
To catch up

Ride Home Poetry No. 3

Settle down
Catch your breath
The trains move angrilly
The people stop quietly

Fall back to the chair
The long blue chair
No one else will sit
It will be just me

I should have taken the other car
Someone must have ridden there
I see only strangers
But they don't see me

Stop texting!
Just look
At the one who will look back
Fuck the wrong moves
Forget the right ones

Hesitation Kills!
Stop!!
Stop!
Stop.

The breath returns slowly
But the boy will not

Slowly they pass, he passes
Stations come and go
By the end I'll be alone
Like I always was before

Ride Home Poetry No. 2

The laughter is shattered
Once more the silence returns
Once more I ride alone

I almost got on the wrong jeep
Funny what happens when you're happy
I guess when you return to the state
Of what you were before you were now
The reality kicks your ass

The sweat drips heavily
The hanky I brough is broken
Faces are starting to stare
Their looks start to get lost
My head is still bent down

No words are making sense
No phrase seems to work
The scent lingers
The person remains unknown

The jeepney wakes
The people sleep
Another ride home
Spent with no one else